Hoe is het toch mogelijk dat onze drie koffers alles konden bevatten wat mee moest op dit alweer twaalfde bezoek aan Tanzania. En nog verbazender, de drie koffers met kleding, medicijnen, gips en verbandmiddelen, onderdelen van beugels, schroeven, pennen enzovoorts wogen ook nog precies zestig kilo.

De perfecte start van deze najaarreis was veelbelovend, het vervolg was af en toe wat minder. De reis zelf verliep uitstekend, de stemming was zeer goed maar het werk in het Selian Lutheran Hospital viel deze keer toch wat tegen.

Het spreekuur op de zaterdag was zo als steeds, druk, rommelig en eigenlijk alleen maar met zeer terechte vragen om hulp. Maar het aantal patiënten waar we echt niets aan konden doen was betrekkelijk laag. Steeds vaker zie je nu ook in Tanzania het aandeel van de orthopedische afwijkingen op gevorderde leeftijd. Flinke slijtage van knieën bij overgewicht, rugklachten en osteoporose, het komt er allemaal aan.

De operatiedagen waren ook weer gevuld met ingrepen aan klompvoetjes, ernstige O en X-benen en verouderde traumaproblemen. Maar helaas vielen er ook een belangrijk aantal voorgenomen operaties weer af. En even een opengevallen plaats weer opvullen zit er niet in.

In Monduli, Huduma Ya Walemavu, was alles bij het oude, hoewel ook niet heel erg vol. Dr Murilla was ons weer net voor geweest maar veel van zijn operatie patiëntjes troffen we in Monduli niet aan.

Opvallend is de toename van het aantal consulten tussen de operaties door. De hal van het OK gebouw was soms net een polikliniek en dat gold ook voor het piepkleine koffiekamertje. En dan nog die drie grote blanke mannen erbij. Ditmaal bestond het gezelschap uit Henk Beekman, Steven De Coninck en Frank van Oosterhout. ( dia 34: Frank) Ondanks het wat tegenvallende werk, hebben deze drie toch weer een prima week gehad waarbij het gelukkig ook niet aan gezelligheid ontbroken heeft. Meer dan voldoende om gemotiveerd uit te zien naar het volgende bezoek.