Harry de Vries is één van de chirurgen die jaarlijks voor Njokuti naar Arusha vliegt om kinderen met orthopedische problemen te onderzoeken en wanneer mogelijk te opereren. In juli van dit jaar (2007) bezocht Harry opnieuw Tanzania, dit keer samen met zijn vrouw Edith en hun twee kinderen. Zijn familie wilde immers ook wel eens zien waar het werk in Tanzania werd verricht. Lees het reisverslag van Harry de Vries:

Op zondag 22 juli 2007 vertrokken we naar Tanzania met de KLM. Een week voordat we vertrokken hoorden we dat één van de twee vliegtuigjes van de Flying Medical Service (FMS) was neergestort op een vlucht naar Nairobi. Dat was geen lekker bericht als je weet dat je over een week met precies zo’n toestel van Arusha naar Haydom moet vliegen. De piloot, Pat Patten, had het ongeluk wonder boven wonder met enkele verwondingen (een gebroken pols en twee gebroken wervels) overleefd.

Zoals gebruikelijk was er geboekt in het Spiritan House in Arusha, het gastenhuis en klooster van de missionarissen van de missie. Gedurende ons verblijf in Tanzania konden we in de twee kamers bivakkeren die er voor ons en onze twee kinderen waren gereserveerd.

De volgende dag brachten we een bezoek aan Selian Hospital (het ziekenhuis in Arusha waar we regelmatig operaties hebben uitgevoerd), waar we natuurlijk een ontmoeting hadden met onze oude vriend Paul Kisanga, de algemeen chirurg/traumatoloog. Tevens ontmoette ik voor het eerst de orthopedisch chirurg van het Selian: dr Murilla. Het was een hartelijk bezoek. Op het veldje, naast de röntgenafdeling, troffen we Pat Patten, die voor controle van zijn fracturen kwam.

De eerste dagen van ons bezoek werden gevuld met verschillende bezoeken aan instellingen en organisaties die zich met de gehandicaptenzorg bezig houden. Het eerste bezoek betrof het Monduli revalidatiecentrum waar de coördinator Anne Mollel, die vele jaren daar de leiding heeft gehad, nu mogelijk aan het eind van het jaar vertrekt. Anne was zelf niet aanwezig omdat ze in de dorpjes in de verre omtrek van Monduli op ‘outreach’ was.

Een ander bezoek betrof het centrum Sibusiso, waar Atty Hammer met veel energie en steun een centrum voor kinderen met een verstandelijke handicap is gestart. Dat ziet er heel mooi uit . Bij ons bezoek was iedereen druk bezig met de kinderen. Omdat iedereen zo druk bezig was, hebben we ons bezoek zo kort mogelijk gehouden en zijn wat gaan drinken in de ernaast gelegen lodge. Deze lodge hoort bij het project van Atty: de winst vloeit naar het Sibusiso centrum.

Even buiten Arusha, op de weg naar Nairobi, ligt Olkokola, de plaats waar de Flying Medical Services (FMS) is gevestigd. Op het terrein is ook een ambachtsschool gevestigd waar volwassenen met een lichamelijke handicap een vak leren bv. kleding maken, metselen (inclusief zelf stenen maken), timmeren of vee houden.

Na enkele dagen in Arusha te zijn geweest vertrokken we voor een safari naar de wilde dieren. Met het weekend waren we weer terug bij ons gastenhuis in Arusha, waar we een bijzondere ontmoeting hadden met zuster Ariane uit Gemert, die al bijna 30 jaar in Tanzania werkt en haar zus Mieke ging verwelkomen die voor het eerst in Tanzania op bezoek kwam. Wij hebben veel en gezellig gepraat over alles wat er in Tanzania gebeurt of soms niet gebeurt. Het was een inspirerende ontmoeting.

Op maandagmorgen, bij het opkomen van de zon, moesten we ons melden op het kleine vliegveld van Arusha, voor ons vertrek naar het Haydom Hospital, waar ik enkel dagen ging werken. Die ochtend vertrokken we samen met Karin Hoek, een Nederlandse kinderarts, die twee jaar in Haydom zal blijven om daar te werken.

Bij het ochtendrapport waren we aanwezig om ons voor te stellen. Karin kon al in vloeiend Kiswahili de aanwezigen begroeten.

Direct hierna begonnen we aan de visite langs de afdeling chirurgie. Hier zag ik een bekende patiënt, die ik in april van dit jaar had gezien, toen ik samen met de chirurg Dr.Gwen Liu, was geweest. Het betrof een jonge man met een groot defect op het onderbeen, waarbij een groot stuk bot bloot lag. Gwen heeft er toen een zwaailap op gezet. De avond voor de operatie doken we samen de bibliotheek van het ziekenhuis in, waar we de operatie nog eens goed konden voorbereiden.

Gelukkig heeft het allemaal geweldig geholpen, want de röntgenfoto liet zien dat de onderliggende fractuur inmiddels ook volledig was genezen.

Foto’s van het been met open wond tot op het bot:

Het bezoek aan Haydom Hospital was gepland voor drie dagen, maar er waren zoveel patiënten dat we tot ’s avonds laat zijn bezig geweest. Edith was al vaker in tropische ziekenhuizen geweest, maar voor onze kinderen van 8 en 10 jaar oud was het niet te bevatten. Zij speelden op het ziekenhuisterrein met grote bergen zand. Dat was veel leuker en meer passend bij kinderen.

Naast de operaties waren er de ziekenhuisrondes waarbij veel praktisch onderricht kon worden gegeven.

En op dinsdagochtend heb ik nog een praatje gehouden over de conservatieve (= niet-operatieve) behandeling van fracturen van het bovenbeen en de heup. Dat was wel nodig omdat het röntgenapparaat (essentieel bij heup- en bovenbeenoperaties) kapot was en er nog geen gelegenheid was geweest om het apparaat te laten bekijken door een elektronicus. Zolang het nog niet gerepareerd was, moest er dus op een niet-operatieve manier worden geholpen.

Gedurende de drie dagen in Haydom Hospital concentreerden we ons met name op de vroege behandeling van klompvoeten. Net als in de rest van de wereld gebeurt dat door vroegtijdige correctiegipsen gedurende een periode van drie maanden. Aansluitend wordt dan bekeken of er nog een operatie nodig is. Vaak kan dan met een eenvoudige operatie worden volstaan.

Gelukkig konden we weer een groot aantal jonge baby’s zien met klompvoetjes, die op deze manier behandeld konden worden. Njokuti betaalt voor de hele behandeling en adviseert om de moeder een dagloon te geven, wat neer komt op ongeveer 1000 Tanzaniaanse Shillings (vergelijkbaar met €0,60). Vaak zijn moeders namelijk een hele dag onderweg om het ziekenhuis te bereiken en kunnen daardoor geen geld voor de rest van het gezin verdienen. Door hen dit dagloon te geven wordt voorkomen dat kinderen vanwege geldgebrek een eenvoudige behandeling mislopen waardoor er op oudere leeftijd een veel moeilijkere en minder succesvolle operatie moet worden gedaan. Door deze eenvoudige financiële stimulans helpen we moeders om hun kind in een vroeg stadium te behandelen. Njokuti kiest voor een betere voet!

Woensdag kwam de Flying Medical Services ons ophalen en vlogen we terug naar Arusha. Hiermee kwam een einde aan ons bijzondere bezoek aan Tanzania.