Als partner van één van de specialisten en zelf zonder ervaring in de gezondheidszorg deed zich de unieke mogelijkheid  voor om als teamlid mee te gaan met een missie van Njokuti voor het vervullen van verschillende ondersteunende taken. Zo heb ik kunnen ervaren hoe de door mij veel gehoorde verhalen over de werkzaamheden van medische teams in Afrikaanse ziekenhuizen in de praktijk zijn. En zo heb ik kunnen zien hoe het er in dit soort ziekenhuizen in Afrika  toegaat. En ik kan zeggen – alle beelden van de televisie kloppen, zoals bijvoorbeeld de geduldig wachtende mensen, de overvolle ziekenzalen en te vroeg geboren baby’s die met zijn vijven in een rijtje gewikkeld in een wollen deken, extra  warm gehouden worden op een elektrische deken. De gelatenheid bij de meest verschrikkelijke wonden is indrukwekkend.

Begin januari vlogen we via Nairobi naar Tanzania. Op de eerste dag in Sumve begonnen we vroeg in de ochtend met de poli. Buiten zaten ruim zestig mensen – van heel jong tot heel oud – geduldig te wachten op de start van het spreekuur.  Ze hadden via de kerk gehoord dat de Hollandse dokters er weer waren. In strak tempo werden 58 patiënten gezien, hun gegevens genoteerd, de diagnose gesteld en de behandeling afgesproken. De drie volgende dagen werden er achter elkaar operaties verricht voor o.a. klompvoeten, X- en O-benen, hazelippen en de gevolgen van brandwonden – de vloek van Afrika.
Het team heeft veelvuldig extra sterke gipsverbanden aangelegd met mooie kerstboomversiering. De mensen van het ziekenhuis zullen er nog een zware dobber aan hebben om ze er af te krijgen! Het waren  mooie momenten  om de patiënten na afloop van de operatie een Njokuti  t-shirt te geven. Ook werden de knuffels, die door de zusters van de operatiekamer in het Groene Hart ziekenhuis verzameld waren, uitgedeeld.

Na Sumve hadden we drie dagen om naar Arusha te komen. We kozen voor een route door het Serengeti National Park, waar we het begin van de grote migratie hebben kunnen aanschouwen. Wat een spektakel! De eerste dag in Arusha werd gestart in het Lutheran Medical Center ALMC, een totaal ander ziekenhuis dan Sumve. In dit veel beter geoutilleerde stadsziekenhuis komen mensen uit het hele land. Maar de problematiek van de patiënten is precies hetzelfde.  De eerste dag was er opnieuw een lange poli met veel patiënten. In de dagen er na werden ze in het net even buiten de stad gelegen Selian Hospital, het voormalige ALMC, geopereerd. Na de operaties werden de patiënten naar het Plaster House getransporteerd voor hun nabehandeling. Het Plaster House is een tehuis voor de opvang van patiënten die van ver komen. En tevens een plek voor de nabehandeling van de geopereerde patiënten, die, bij voorbeeld, een langdurige gipsbehandeling moeten ondergaan.
Het valt onder het Outreach Programma van Sarah Rejman, een bevlogen Australische vrouw, die al jaren in Tanzania woont.  Op de laatste dag hebben we de patiënten allemaal bezocht en eveneens de Njokuti t-shirts en knuffels uitgedeeld.

Het was een bijzondere ervaring om mee te maken hoe anders gedacht moet worden bij de keuzes van behandeling in de derde wereld. Bij deze patiënten gaat het er niet om wat allemaal medisch mogelijk zou kunnen zijn. Van belang is dat men kan functioneren. Daar worden behandelplannen op gemaakt. Heel elementair dus.

6-19 januari 2013
geschreven door: Madeline Wolff