Woensdagavond 15 maart 2012 vertrekken we naar Tanzania. Een flinke delegatie bestaande uit twee van onze orthopeden: Harry de Vries en Rene van den Wijngaard, de secretaris van Stichting Njokuti, Robert-Jan de Gardeijn, en de voorzitter, Jos van Bemmel. In 2006 zijn twee bestuursleden voor het laatst polshoogte gaan nemen om de samenwerking met de verschillende ziekenhuizen, revalidatiecentra en kliniekjes beter te stroomlijnen. Victor Steeneken, fysiotherapeut en geïnteresseerd in het werk van Njokuti maakt als laatste – op eigen kosten – ook deel uit van het gezelschap.

Na een enerverende reis worden we in Mwanza opgehaald door Mabula, de chauffeur van het verderop gelegen Sumve ziekenhuis. Direct na aankomst – nog wel wat slaperig door de nachtelijke vliegreis – wordt er uit een overvloed aan patiënten  een selectie gemaakt om te bepalen wie er al dan niet voor een operatie in aanmerking komt.

Terwijl Harry en Rene bij meer dan 25 kinderen en volwassenen klompvoeten corrigeren, kromme benen rechtmaken en verwaarloosde breuken herstellen bij temperaturen van ruim 40 graden, praten Robert-Jan en Jos met directieleden, kerkelijke leiders, dokters, fysiotherapeuten en beleidsmakers. Vele plannen en afspraken worden gemaakt. In de Ultrasound-room wordt een echo-apparaat aangetroffen waar helaas niemand mee kan werken. Jos maakt  een paar dozijn echo’s van patiënten met onduidelijke buikklachten en zwangeren. En passant leert een verloskundige de eerste beginselen van de echografie bij zwangeren.

Zondag 18 maart vliegen we naar het 500 kilometer verderop gelegen Arusha. Maandagochtend vroeg gaan Harry en Rene op dezelfde manier te werk als in Sumve. De selectie van de patiënten is hier beter geregeld omdat een speciaal veldteam kinderen met een orthopedische aandoening opspoort. En dat valt niet mee, omdat ouders van gehandicapte kinderen zich schamen voor de aandoening van hun kind. Kinderen met kromme benen of klompvoetjes worden daarom vaak weggehouden voor de buitenwereld.

De daaropvolgende dagen opereren Rene en Harry de klok rond waardoor opnieuw ruim 25 (voornamelijk) kinderen de komende jaren kunnen lopen in plaats van kruipen. Intussen bespreken Robert-Jan en Jos velerlei zaken met leidinggevenden, dokters,  coördinatoren van het outreachprogramma etc. Ook gaan ze op bezoek bij het Monduli revalidatiecentrum waar geopereerde kinderen nabehandeld worden. Eva Mushi, een met geld van Njokuti opgeleide fysiotherapeute, verricht er wonderen. Een kind met een hersenaandoening dat in foetushouding een paar jaar in de modder van een hutje heeft gelegen, kan weer zitten en een paar passen lopen. De vorige directrice van het Mondulicentrum, Anna Mollel, is genomineerd voor de World’s Children’s Prize. Njokuti doet een gift voor de aanschaf van tien fietsen om de healthworkers beter in staat te stellen kinderen met een handicap op te sporen.

Tenslotte maken Robert- Jan en Jos reizen naar het Haydom ziekenhuis ( vele uren hobbelen over onverharde wegen) en naar het Plaster House, waar ruim 70 kinderen met orthopedische aandoeningen worden behandeld. Njokuti heeft vorig jaar 10.000 euro gedoneerd voor de realisatie van een nieuw Plaster House. Nu stelt Njokuti geld beschikbaar voor uniforme kleding van alle kinderen in het Plaster House.

Op 26 maart zetten we vermoeid maar voldaan weer vaste voet op Nederlandse bodem.

Onze conclusie van dit werkbezoek:
Meer dan 50 patiënten, waaronder veel kinderen, krijgen een kans op een leefbaarder bestaan en de samenwerking tussen Njokuti en de verschillende zorginstellingen in Noord Tanzania wordt nieuw leven ingeblazen.