Werkbezoek Sumvé en Arusha

Werkbezoek Sumvé en Arusha

Zondag 13 november 2016 vliegen twee orthopeden van Njokuti, Frank Wijffels en Anton Burgers, met de nachtvlucht naar Nairobi (Kenia) om vervolgens via Arusha (Tanzania) door te vliegen naar de stad Mwanza. Ze gaan op werkbezoek voor Stichting Njokuti en er wachten veel ouders met hun kinderen op hun advies en hulp.

Het tweede deel van hun werkbezoek vindt plaats in Arusha, waar ze twee ziekenhuizen bezoeken, waar Njokuti al meer dan 10 jaar actief is. De vraag is of onze hulp er nog steeds nodig is of dat men inmiddels zoveel kennis en ervaring heeft opgedaan dat ons einddoel daar is behaald.

Maandagochtend wacht de chauffeur van het ziekenhuis in Sumve ons al op. Het is goed om te zien dat de weg flink verbeterd wordt. Waarschijnlijk wordt het een asfaltweg helemaal tot aan de afslag naar Sumve. Daar zal de lokale bevolking blij mee zijn!
Na aankomst in het ziekenhuis beginnen we direct met ons spreekuur in de polikliniek. In totaal zien we maar liefst 45 patiënten! Aanvankelijk zien we vooral patiënten die we niet kunnen opereren. Zij hebben klachten waar geen operatie voor nodig is, zoals rugpijn, bursitis enz. Maar later komen de kinderen met kromme benen en infecties aan de benen. Dat is waarvoor we hier zijn!

 Dinsdag 15 november zien we ’s morgens opnieuw de patiëntjes van de vorige dag terug, maar nu met de inmiddels gemaakte röntgenfoto’s.  Daardoor kunnen we ’s middags de eerste drie kinderen al opereren. Een kindje van 4 heeft een krom beentje wat we operatief gemakkelijk recht kunnen zetten (éénzijdige distale femur osteotomie). De twee andere kinderen hebben complexe botbreuken met een flinke ontsteking erin (het ene kind heeft een complexe distale tibiafractuur met ostoemyelitis en het andere kind een osteomyelitis bij een conservatief behandelde crurisfractuur). Zonder operatie kunnen dit soort botbreuken onmogelijk herstellen.
Tijdens de operatie plaatsen we beide botdelen weer in de oorspronkelijke stand en fixeren het met een plaat. Nu  kan het lichaam weer overgaan tot de aanmaak van botcellen. Deze operatie vormt de meest betrouwbare manier om de botbreuken weer te laten herstellen. Alle drie de patiënten krijgen na de operatie gips en de laatste twee krijgen voor 6 weken antibiotica.

Ook woensdag 16 november staat helemaal in het teken van opereren. In totaal opereren we 4 patiëntjes waarvan 3 kinderen een dubbelzijdige operatie nodig hebben. Twee jongens van 2,5 en een meisje van 4 hebben kromme bovenbeentjes (femur) waardoor ze niet kunnen lopen. Bij een jongen van 19 was een half jaar geleden het ene been al geopereerd en kunnen we nu zijn andere been rechtzetten. Vier kinderen die straks weer met rechte benen door het leven gaan!
Geoffrey, de lokale Medical Officer in charge, assisteert alle operaties. Hij is zeer geïnteresseerd en wil graag leren hoe wij dit soort operaties doen. Dit is de tweede reden waarom wij hier zijn, om kennis te delen en onszelf in de toekomst overbodig te maken!
Tussendoor krijgen we heerlijke chapatti’s en een lunch met vis en rijst. Dat smaakt goed. ‘s Avond worden we verrast doordat we gasten in “ons huis” blijken te hebben. Nelleke, Paul en Joost zijn bezig om een film te maken in opdracht van de Universiteit van Nijmegen. Zij worden begeleid door dr. Dolmans en zijn echtgenote die samen van 1960 tot 1972 in het ziekenhuis van Sumve hebben gewerkt.
’s Avonds bezoeken we nog even de lokale pub met Paul Madeni (de anaesthesist – verpleegkundige) die op zijn 68e nog steeds werkt! Dit is zijn laatste jaar, dacht hij. De “pombe ya kinyeji” die gemaakt is van gegiste gierst, en eruit ziet als afwaswater, smaakt gelukkig redelijk goed.
De volgende dag doen we een ronde langs de 7 geopereerde patiënten. Ze liggen er gelukkig allemaal goed bij en hun herstel loopt naar wens.

Maandag 21 november worden we om 7.00 opgehaald en naar het Selian Hospital gebracht in Arusha (http://selianlh.habari.co.tz ). De werkdag in het ziekenhuis begint altijd met een ochtendbriefing en een gebed in de kapel. Aanwezige gasten stellen zichzelf daar voor. Ook van ons wordt dit verwacht. Na de voorstelronde worden we ontvangen door Dr. Amon Israel, de Medical Officer in charge.

Het Selian ziekenhuis ziet er qua bouw en hygiëne prima uit.  De orthopeed van Selian Hospital (Dr. Kibira) was helaas afwezig, maar wel is Dr. Goodwill er, de Medical Officer voor chirurgie en orthopedie. Samen met hem doen we een ronde op de afdeling orthopedie en chirurgie. Deze keer liggen er vooral patiënten met traumatische problematiek (na een letsel of ongeval). Veel patiënten hebben externe fixaties en hebben geen operatie nodig. Anderen zijn al geopereerd door Dr. Goodwill en liggen er voor verder herstel.
Na de thee startten we de polikliniek. De organisatie van dossiers is uitstekend.  Wij zien uitsluitend volwassenen met  posttraumatische afwijkingen. Er zijn gen kinderen met aangeboren afwijkingen zoals klompvoeten of andere vergroeiingen. De orthopedische aandoeningen die wij zien kunnen uitstekend behandeld worden door Dr. Kibira en Dr. Goodwill. Maar zij stellen het erg op prijs dat we toch nog adviezen geven omtrent de nabehandeling  zoals de duur van de externe fixaties, de mate van belasting en of er huidtransplantatie nodig is. Het is goed om te merken dat we in dit ziekenhuis steeds minder nodig zijn. We wisselen e–mail contacten en whatsapp adressen uit zodat men ons ten alle tijden kan raadplegen, ook als we hier niet op werkbezoek zijn.

Dinsdag 22 november bezoeken we het nabijgelegen ziekenhuis ALMC, waar we de orthopeed Dr Kibira ontmoeten. Na de briefing en het ochtendgebed (en de gebruikelijke voorstelronde) worden we door hem op de afdeling rondgeleid. Dr. Kibira is afgestudeerd orthopeed. Hij werkt normaal gesproken in het ALMC maar komt ook 1 of 2 keer per 14 dagen in het Selian Ziekenhuis langs voor advies. Zo wisselen Dr. Goodwill en Dr. Kibira onderling ook kennis en ervaring uit.

In het ALMC zijn twee relatief mooie operatiekamers (OK’s). Terwijl Dr. Kibira op de ene OK opereert, doen wij dat op de andere OK. Die dag opereren we 4 kinderen. De aanwezige apparatuur is redelijk goed en er zijn genoeg (verband)middelen. In de toekomst hoeven we geen handschoenen en hechtmateriaal meer mee. Die dag bleek dat Dr. Kibira zijn ingreep sneller doet dan wij samen!   

De vraag of wij hier nog nodig zijn, hebben we aan het eind van de dag uitgebreid besproken met de directeur van het ziekenhuis, prof. Mark Jacobson. We concludeerden dat er veel is bereikt. Tien jaar geleden waren onze bezoekjes nog onmisbaar maar inmiddels is er zoveel kennis en ervaring opgedaan dat de meeste operaties prima door henzelf uitgevoerd kunnen worden. Iets om trots op te zijn! Natuurlijk kan er altijd overleg plaats vinden en mocht het in de toekomst toch nodig zijn, dan kunnen ze dat bij ons aangeven. Maar op dit moment lijken we ons doel te hebben bereikt! In en om Arusha hoeven er geen kinderen meer op te groeien met kromme benen of ernstige ontstekingen. De kennis is aanwezig om hen adequaat te kunnen helpen!

Woensdag 23 november hadden we nog gepland om te opereren maar door het ontbreken van patiënten hebben we onverwacht een “vrije dag”. We maken van de gelegenheid gebruik om op bezoek te gaan bij een programma voor kinderen met een verstandelijke beperking, Sibusiso genaamd (http://www.sibusiso.nl ). Het ligt in de buurt van Arusha, aan de voet van Mount Meru. Sibusiso is een organisatie die ernaar streeft het taboe rond neurologische aan doeningen te doorbreken en de acceptatie van verstandelijk beperkte kinderen in Tanzania te vergroten. Sibusiso heeft een centrum waar (meervoudig)beperkte  kinderen tijdelijk (tot maximaal een half jaar) worden opgenomen en waar ze intensief worden begeleid. Het programma is ‘community based’, wat wil zeggen dat de families ook in de dorpen waar de kinderen vandaan komen, actief is. Zo kunnen de families ook in hun thuissituatie nog op ondersteuning rekenen.
Sibusiso is opgericht door een Nederlands echtpaar(Atty en Henk Hammer) en inmiddels runt hun zoon met zijn vrouw het centrum. Bijzonderheid is dat zij ook een naastgelegen lodge bezitten (http://www.kigongoni.net). De winst van de lodge gebruiken ze om, naast giften, het centrum te financieren.

 Na een lunch in de zojuist genoemde lodge, bezoeken we het Plasterhouse (http://www.theplasterhouse.org). Hier revalideren de kinderen die wij altijd in het Selian Hospital opereren. Sarah Wallis coördineert de samenwerking met Njokuti, maar helaas is zij er niet. In plaats daarvan worden we ontvangen door een jonge Australische, die reeds jaren komt, maar nu permanent het centrum gaat runnen. Het centrum ziet er goed uit en de kinderen zijn er in goede handen. Wel zien we dat er knuffels in overvloed zijn dus in de toekomst hoeven we die niet meer mee te nemen.

 De volgende dag vliegen we weer terug naar Nederland en is onze missie volbracht.

 

Reacties zijn gesloten.