Evaluatie werkzaamheden van Njokuti

Evaluatie werkzaamheden van Njokuti

Eind 2010 was ik ruim 3 maanden  in Tanzania om de werkzaamheden van Stichting Njokuti te bekijken en een evaluatie van haar steun te maken. Als cultureel antropoloog heb ik eerder onderzoek in Kenia en Guatemala gedaan en het was een bijzondere ervaring om nu enkele maanden in Tanzania door te brengen. Mijn bevindingen heb ik in een rapport aan het bestuur gepresenteerd.


Karin_van_Bemmel

Enkele dagen na mijn aankomst in Tanzania bezoek ik samen met het ‘outreach-team’ van het ziekenhuis kinderen met een orthopedische handicap in het prachtige Longido-gebied in noord Tanzania. Een aantal van hen zie ik later terug in het ‘plasterhouse’ in Arusha. Hier bevinden zich tientallen kinderen die op een operatie wachten of  herstellen van een operatie die meestal  in het ALMC ziekenhuis in  Arusha is uitgevoerd. De jongens spelen een wild voetbalspel, het gips of de krukken lijken hun daarbij niet te hinderen.

Tijdens mijn reis bekijk ik hoe de stichting aansluiting vindt bij het Tanzaniaanse gezondheidssysteem. Ik ben onder de indruk van het werk dat wordt gedaan. Samen met de Flying Medical Service bezoek ik het ziekenhuis in Makiungu, waar Stichting Njokuti het ‘Club Foot Fund’ heeft opgezet. Met dit geld worden klompvoetoperaties mogelijk gemaakt. De aanwezige nonnen voeren hun werk met grote betrokkenheid uit

Ik bezoek ook het Haydom ziekenhuis, dat zich op een 8 uur durende, hobbelige busrit van Arusha bevindt. De directeur en huidige chirurg zijn erg blij met de interesse van Njokuti en er worden plannen voor een nauwere samenwerking gemaakt.

Ook in Huduma ya Walemavu, het rehabilitatiecentrum in Monduli, is men blij met de aandacht van Njokuti.  ‘Hier is het ooit allemaal begonnen’, drukt directrice Mireille Kapilima me op het hart, waarbij ze doelt op het eerste kind –Njokuti genaamd-  dat door Harry de Vries, een van Njokuti’s orthopeden  is geopereerd.

Tenslotte ben ik onder de indruk van het Olkokola Vocational Training Center, waar gehandicapte jongeren een opleiding volgen. En  van Sibusiso, waar de Nederlandse Josje Reinartz zich inzet voor jonge kinderen met een mentale handicap.

Het is fijn om in Tanzania te zijn en het werk dat met steun van de stichting wordt gedaan te mogen aanschouwen.  Terug in Nederland beschrijf ik mijn bevindingen in een rapport. Hierin is plaats voor lof en worden enkele suggesties voor het beleid gedaan. Zo wordt o.a. het  ‘Cultureel Café’, in het leven geroepen, waarbij Njokuti- enthousiastelingen op informele wijze worden voorbereid op hun vertrek naar Tanzania.

Geschreven door: Karin van Bemmel

Reacties zijn gesloten.