In januari 2022 was onze orthopeed Harry de Vries op werkbezoek in Kalongo, Noord Oeganda, om orthopedische afwijkingen bij kinderen te verhelpen. Alfredo kwam aangelopen met een stok in zijn handen, omdat hij niet goed liep. Zijn knieën waren vergroeid door een lichte spasticiteit, waardoor ze niet geheel gestrekt konden worden. Hij vroeg om rechte knieën. In twee sessies werden de knieën geheel gestrekt en liep hij trots achter de rollator. Alfredo

Njokuti orthopeden en plastisch chirurgen opereren sedert een aantal jaren in het Ambrosoli hospital in Kalongo, in het noorden van Oeganda. Naast het ziekenhuis ligt een missiepost, waar pater Ramon uit Ecuador leeft en werkt. Hij heeft een schooltje opgericht voor kansarme kinderen met een fysieke handicap. Toen Dr Harry afgelopen januari in Kalongo was, vroeg Pater Ramon hem om eens een kijkje in de school te komen nemen en te zien of er eventueel nog meer kinderen zouden kunnen profiteren van een eenvoudige ingreep om weer te gaan lopen.

Op een van de laatste dagen van hun verblijf in Kalongo gingen Ineke en Harry naar de school van Ramon. Ongeveer 10 kinderen waren aanwezig in het huis  dat naast de school lag en met een soort rolstoelbaan daarmee verbonden was. De kinderen zaten buiten(waar anders in de tropen) op een soort mat. Pater Ramon speelde op de ukelele en de kinderen zongen een lied over Oeganda ter ere van de bezoekers.

Pater Ramon op de ukelele

Het bleek dat de pater ons speciaal had gevraagd voor drie meisjes van ongeveer 14 en 15 jaar oud, die plotsklaps niet meer konden lopen. Gezien het positieve beloop van het lopen van Alfredo, wilde Ramon ook eens overleggen over deze drie meisjes. Het verhaal was dat ze – onafhankelijk van elkaar – door boze geesten (witchcraft) waren bezocht. Al eerder had een Spaanse arts de meisjes onderzocht en eigenlijk geen afwijkingen gevonden, behalve dat ze op de knieën kropen. Het onderzoek van Harry liet ook geen orthopedische afwijkingen zien. Uiteindelijk is besloten om de meisjes psychologisch te helpen en voor te bereiden op een normaal looppatroon. Daarna worden de benen ingegipst in strekstand. Het gipsen zal pas over enige tijd gebeuren, als psychologische hulp alleen onvoldoende zal blijken en de meisjes een “tegenbezwering“ nodig hebben, in de zin van het ingipsen van benen, om zo de knieën te strekken en dan het looppatroon weer te ontwikkelen als een rechtopgaand wezen.Op de foto de binnenplaats met de kinderen, waarvan de drie grotere meisjes, hier op de voorgrond van de foto, niet meer lopen.

Iedere orthopeed en huisarts kent het probleem van pubers die plotsklaps onverklaarbare klachten hebben. Het orthopedisch ingipsen zal niet de psychologische afwijking verhelpen, maar wel het mogelijke „wonder“ zijn waardoor de meisjes zonder gezichtsverlies weer verder kunnen met hun leven. Veel hangt er ook vanaf of er nog andere, diepergelegen redenen zijn waardoor deze meisjes kozen voor een kruipend bestaan.